Viola da Gamba is een muziekinstrument met vijf-zeven snaren en een boog, die lijkt op een relatieve cello gerelateerde cello. Meestal speelt de viola in een zittende positie, verticaal vast te houden tussen haar knieën of het plaatsen van de zijwand op het been.
Geschiedenis en betekenis
Een muziekinstrument verscheen in de XVI-eeuw in het Revival-tijdperk. Als we met violen vergelijken, hadden zijn proporties een verkorte lichaam met betrekking tot de lengte van de snaren en een plat onderdek. De gagen waren dunner en gemakkelijker, hun vorm van het lichaam was niet zo uiteengezet dat het geen impact was op het realiseerbare geluid.
Van de hele familie van viola, een voet Gamba behoudt het belangrijkste: voor het spel op de Gamba werden veel werken van de beroemde auteurs van de halverwege de XVIII-eeuw beschreven. Tot de voltooiing van de XVI-eeuw begon de massale verspreiding van violen in Italië als de meest geschikte Italiaanse mentaliteit van muziekinstrumenten, vond de Gambo hun ware doel in het Verenigd Koninkrijk. Viola ja gamba benaderde volledig de musicatieve Britten, er zijn veel prachtige muziek gemaakt voor ensembles voor een hele eeuw. In die jaren in de families van de Britse muzikanten waren er gametts van verschillende maten.
Gamba vanwege de speciale structuur van het raster met frets, opgehaald meer geavanceerd en gedempt geluid dan de gereedschappen van een vioolfamilie, maar gaf geen vrijheid van intonatie. Dunne zachte geluiden waren het helderste expressieve middel en de geluidsoverbelasting gebeurde niet.
Echter, het land, waar de solo-mogelijkheden van de Gambo volledig werden beschreven, werd Frankrijk echter dichter bij het einde van de XVII eeuw. Het bereik van de GAMPS werd uitgebreid, voegde een andere lage string toe. Vanwege de bevordering van kenners van muziek, werd een grote diversiteit aan verfijnde muzikale werken Marina Mare uitgegeven.
In de composities van de Fransen was het mogelijk om inherent te identificeren aan de plug-in verlengde technieken. Gamba kreeg de uiterste ontwikkeling van zijn technische component. In het spel op Viool werden aristocraten en vertegenwoordigers van een adellijke familie verbeterd. Ondanks het diepe geluid waren de gametten in de loop van de tijd druk met violen die luid in grote zalen klonken, maar hadden minder snaren. De intimiteit van het muzikale geluid maakte een solo-tool met een solo-tool, alleen geschikt voor kleine kamers, en de extractie van uitgelijnd, beroofd van de dynamiek van geluiden was tegelijkertijd de reden voor de recessie van de populariteit van deze buitengewone tool. Na voltooiing van de XVIII eeuw verdwenen de gaadpunten bijna volledig van iedereen, en zijn hun plaats door cello genomen.
Variëteiten
In de regel zijn er vier variëteiten van viola Gamba:
- alte;
- tenor;
- verre;
- Basic.
Naast de belangrijkste soorten werden viemen gemaakt, met en resonante snaren. De opgestuwde snaren werden gedreven door sleutels, evenals Bardon-snaren bevonden zich op de JIFF.
Voor een tenor-altviool, die de vertegenwoordiger van deze familie is en de algemeen geaccepteerde naam "Viola da Gamba" is verschanst. In de hele geschiedenis van het bestaan van het gebruikte gereedschap:
- solo;
- Ensemble;
- orkest.
De Britten onthulden de solo-mogelijkheden van de Gamba en begonnen minder basgama's te produceren, genaamd Division-ViR. Een kleinere solide solo-schade met variabele systeem werd Lira-violus genoemd.
Revival-tool
De heropleving van viola Da Gamba vond plaats aan het begin van de 20e eeuw, toen de Gambist Christian Debutians de debutant van de nieuwe eeuw werden, die Sonatu K. F. Abel in 1905 vervulde De Döberayaker voerde ook het midden van het XVIII-eeuwse repertoire op het Gamba, op zolen van de componist Bach in concerten.
In sommige Europese landen worden de belangen van violet gewekt in sommige Europese landen, de ensembles van de violisten beginnen bijvoorbeeld A. vetsinger's familie in Basel, evenals gemengde ensembles van vintage gereedschappen met altviool.
Viola da Gamba, bijna vergeten en verplaatst door andere instrumenten, keerde terug naar de concertzalen en kerken ten koste van de uitvoeringen van artiesten. De beste virtuoso op het spel op het Gamba werd erkend door de Italiaanse Paolo Pandolfo. Tegenwoordig wordt aangenomen dat de dubbele bas enkele kenmerken en violen en violen combineert. Het spel op het instrument werd opnieuw gemaakt door liefhebbers van een altviool en speciale samenlevingen, die zijn opgenomen door de muzikanten die dol zijn.
Over hoe Viola da Gamba klinkt, zie de volgende video.